Prolog

Odwrócił się, czując buzujący w nim niepokój. Wszystko w nim krzyczało: Nie rób tego! Nie możesz! Ale on nie zamierzał się posłuchać. Nie tym razem.

Zacisnął powieki, skupiając całą swoją uwagę na odgłosach dochodzących zza kamiennej ściany. Wyczuł już zapach wilgoci.

~ Rusz się.

Syknął głos w jego głowie, sprawiając, że na jedną chwilę przeszył go przerażający ból. Niemal czuł się jakby jego ciało płonęło żywym ogniem.

Miał ochotę coś odwarknąć, ale wiedziałby jakie to za sobą ciągnęłoby skutki. Dlatego też postanowił milczeć i zacząć działać.

Zachrypnięte głosy zza kamiennej ściany były coraz wyraźniejsze i teraz zdecydowanie udało mu się wyłapywać choćby kilka słów.

- … tak, zgadza się, Oliver, mogę ją dorwać…

- Nie, zostaw to wszystko mnie…

Nic z tego nie rozumiał. W dodatku te dwa głosy zlewały się w jedno.

Potarł skronie, cicho wzdychając. Musiał zacząć działać.

Spokojnie podszedł do kamiennych drzwi i dotknął zimnej, oblepionej pajęczyną klamki. Dotąd nikt nie wiedział o tym tajemnym przejściu. Lata zajęły mu żeby je odkryć.

Nawiedziły go komplikacje. Co jeżeli coś się nie uda? Co jeżeli wszystko poszło jak do tej pory za gładko?

Ogarnął go lęk i obawiał się, że w każdej chwili jego umysł znów nawiedzi potworny głos.

Odczekał chwilę aż głosy dwóch mężczyzn ucichną i nacisnął klamkę i z całą swoją siłą pchnął drzwi.

Korytarz był ciemny i za spokojny. Nie było tu żadnej żywej duszy.

Wstrzymując oddech, po omacku ruszył do przodu, starając się ze wszystkich sił nie narobić hałasu i przede wszystkim – nie potknąć się. Choć teraz powinien zyskać o wiele większą zwinność coś wciąż go blokowało. Jego dawne ‘’ja’’ jakby nie chciało odejść; jakby nie dawało się przebić przez taflę nowego ‘’ja’’.

W końcu wyczuł pod dłońmi coś twardego, strukturą przypominające kolejną klamkę. Przekręcił gałkę i pchnął drzwi.

Tym razem oślepiło go jasne, porażające światło. Zasłonił oczy dłońmi, sycząc cicho.

Miał wrażenie, że wypaliło mu oczy i całkowicie stracił możliwość widzenia. Po chwili zamrugał powiekami i powoli je otworzył.

Ostre światło zgasło więc ruszył do przodu, wciąż starając się pozostać niezauważalnym.

Zauważył ją w tym samym czasie kiedy z jej gardła wydobyło się ciche westchnięcie. Widział rany na jej całym nagim ciele. Blada. Chuda. Inna.

Serce zatłukło mu w piersi, zalewające się bólem i rozpaczą.

Podszedł do niej i natychmiastowo przygarnął jej ciało w objęcia, składając ciepły pocałunek w czoło.

- Van – wymruczał, gładząc ją po nagich, poranionych plecach. – Jestem tu z tobą. Już nic Ci nie grozi.

W oczach stanęły mu łzy.

I właśnie wtedy usłyszał za sobą szyderczy śmiech, a po chwili znany mu doskonale głos:

- Nie bądź tego taki pewien… Założę się, że teraz dużo grozi wam obojgu.