1

Od autorki: Witam! Dziękuję za cztery cenne komentarze pod prologiem! :) I oto mamy pierwszy rozdział! :D Liczę, że się spodoba! ŁADNIE PROSZĘ O OPINIE, BO ONE MOTYWUJĄ. Kocham.

Vicky. xxx

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Telefon zawibrował na szafce nocnej, a po chwili w dotąd cichym pokoju rozdźwięczała głośna melodia.

Jęknęłam cicho, po omacku wyszukując urządzenia i powstrzymując w sobie chęć rzucenia nim o ścianę. Zamiast tego kliknęłam byle jaki przycisk i przycisnęłam słuchawkę do ucha.

- Witaaaaaaaaaaaam! – rozdźwięczał głos mojej najlepszej przyjaciółki – Bethany – sprawiający, że miałam ochotę ją udusić. Resztki snu spełzały donikąd, a ja raptownie usiadłam na łóżku.

- Bethany! – warknęłam najzimniej jak potrafiłam, zrzucając kołdrę na podłogę. – Wiesz która jest godzina?!

Chwila ciszy sprawiła, że zaczęłam się zastanawiać czy moja przyjaciółka wciąż jest na linii.

- Jest… siódma pięć. – odpowiedziała tym swoim melodyjnym głosikiem od którego niemal pękały mi bębenki. – I dzwonię w pewnej sprawie…

- Mam ogromną nadzieję, że to wyjątkowo poważna sprawa. – odwarknęłam, przerywając jej. Rozmasowałam skronie, czując pulsujący ból.

Przez zasunięte żaluzje przebijało się lekko słońce, które sprawiało że wszelkie komplikacje uciekły gdzieś w siną dal.

Westchnęłam cicho, czekając na rewelacje mojej przyjaciółki.

- Poważna sprawa. – z jej gardła wydobył się śmiech, który jeszcze bardziej rozdrażnił moje wyjątkowo wrażliwe bębenki. – Koteczku mój, dzwonię, bo mam miano twojej przyjaciółki i pragnę Ci tylko przypomnieć że zaczynamy dzisiaj pracę w piekarni. W końcu tak zaplanowałyśmy sobie wakacje, tak? Pamiętasz? Uzbieramy na podróż marzeń?

Cholera.

Teraz całkowicie obudzona, wstałam jak poparzona, czując lekkie zawroty głowy. Jak mogłam zapomnieć o naszych planach? O tym że dzisiaj mam pierwszy dzień w pracy i powinnam zrobić jak najlepsze wrażenie?

Wciąż przyciskając telefon do ucha, wybiegłam z pokoju, potykając się jednocześnie o dywan.

- Cholera! – warknęłam, rozmasowując w biegu obolałą stopę.

- Mam rozumieć, że nagle Cię olśniło? – niemal widziałam jak na jej usta wpływa zwycięski uśmiech. – Podjadę przed ósmą i nie każ mi czekać. Trzymaj się, misiu!

- Pa, kotku! – rzuciłam, rozłączając się i zamykając drzwi do łazienki.

Pospiesznie zrzuciłam z siebie krótkie spodenki i koszulkę na ramiączkach – inaczej: moją wakacyjną pidżamkę – i weszłam pod strumień ciepłej wody.

Patrzyłam jak kropelki wody spływają po moim nagim ciele, a para unosi się do góry.

Poranna toaleta – zaliczona. Rozczesałam pospiesznie włosy, upinając je w wysoki kucyk. Następnie wyszłam na korytarz i wróciłam do swojego pokoju.

Otworzyłam szafę i chwilę stałam.

Jak się ubrać? Wiedziałam, że na dworze jest ciepło. Ale miało być bardziej elegancko czy na luzie?

Zagryzłam wargę i rzuciłam szybkie spojrzenie na zegar.

7:35.

Pospiesznie wygrzebałam krótkie, dżinsowe spodenki i białą koszulę. Wyciągnąwszy z szufladki świeżą bieliznę, ubrałam się i zbiegłam na dół.

Wszyscy domownicy byli pogrążeni jeszcze we śnie. Wyciągnęłam z szafki zbożowego batonika, którego zjadłam. Następnie wypiłam połowę szklanki z wodą i zadowolona, że się wyrobiłam poszłam ubrać trampki.

Bethany podjechała pięć minut później, a na jej twarzy wymalowało się zaskoczenie. Zajęłam miejsce i zapięłam pas.

- Hej! – powiedziałam melodyjnym głosem, uśmiechając się do niej.

- W o w! Nie spodziewałam się, że się wyrobisz.

- Wiem. – pokazałam jej język, podgłaszając radio. – Ruszaj!

~*~

Byłyśmy na miejscu punktualnie co bardzo ucieszyło szefa – pana Edwarda Tymona. Był to przemiły staruszek, którego wraz z Beth znałyśmy od małego.

W piekarni pachniało świeżutkimi rogalikami, które dopiero przywieziono. Słońce przebijało się przez karmelowe rolety, a w powietrzu unosiły się drobinki kurzu.

- Właśnie mówiłem Harry’emu, że będzie miał koleżanki – dobiegł mnie głos pana Edwarda. Zaśmiał się radośnie, puszczając mi oko.

Zmarszczyłam czoło, wyraźnie zbita z tropu.

- Komu? – zapytałam, przystając w miejscu.

Moja przyjaciółka i staruszek jednak zignorowali moje pytanie i ruszyli na zaplecze.

Postanowiłam że nie pójdę za nimi tylko usiądę sobie na pobliskim krześle. Zagryzając wargę, zaczęłam przyglądać się obrazowi, który wisiał naprzeciwko.

Przedstawiał góry, jasne słońce, kłębiaste chmury i latające ptaki.

- Piękny obraz, co?

Usłyszałam za sobą zachrypnięty głos.

Podskoczyłam, odwracając się.

Za mną stał chłopak w mniej-więcej moim wieku, z uśmiechem na wargach. Miał dołeczki w policzkach, burzę ciemnych loków i jasną karnację.  I te niesamowicie zielone oczy, które przyciągały… niemal hipnotyzowały.

Uniosłam pytająco brwi.

- Tak, bardzo piękny – wymamrotałam, czując dziwnie oblewające mnie zewsząd ciepło.

Cholera, co jest?!

Chłopak chrząknął, nie rozstając się z uśmiechem.

- Jestem Harry, a ty zapewne jesteś Vanessa. Zgadza się?

Jego głos był niezwykle pociągający; w szczególności ta chrypka. Byłam lekko oszołomiona dlatego zamiast od razu odpowiedzieć wpatrywałam się w niego, zagryzając wargę.

Musiało go to rozbawiać ponieważ z jego gardła wydobył się radosny śmiech od którego niemal coś przewróciło mi się w żołądku.

- Tak, jestem Vanessa. – odpowiedziałam dopiero po chwili, ale lepsze to niż nic.

Właśnie w tej samej chwili z zaplecza wróciła moja przyjaciółka i mój ukochany staruszek.

Widziałam nagłe zainteresowanie Beth nowym chłopakiem ponieważ natychmiast zamknęła swoją buzię, i z iskierkami w oczach patrzyła na niejakiego Harry’ego.

- O, jesteś Harry! – krzyknął uradowany pan Edward, podchodząc do chłopaka i klepiąc go przyjacielsko po plecach. – Miło, że wpadłeś. No więc, dziewczynki, Harry będzie was wspierał i obserwował. A potem pod koniec zda mi relacje i dowiem się jak wam poszło.

Staruszek uśmiechnął się do nas, a następnie pomachał i wyszedł z piekarni, pozostawiając nas w pełnej napięcia i krępacji ciszy.

- No to do roboty – powiedział chłopak w lokach, posyłając nam uśmiech. – Tam są fartuszki i za ladę, dziewczynki!

- Nie mów tak do nas. – warknęłam do niego.

- Dlaczego? – zapytała Beth, rozpuszczając włosy. – Jesteśmy dziewczynkami. Wrzuć na luz, Van.

Wzniosłam oczy do nieba, puszczając dwóch ‘’debili’’ przodem.

~*~

Tuż przed dziewiątą pojawili się pierwsi klienci. Na początku obsługiwała Beth, a Harry stał obok niej, obserwował i ewentualnie dodawał coś od siebie. Ja tymczasem układałam świeże babeczki na wystawie i starałam się ignorować to jak moja ukochana przyjaciółka kleiła się do lokowanego chłopaka.

Po przerwie przyszedł czas na mnie. W tym czasie Beth zaoferowała się pozamiatać na zapleczu.

- Witaj znowu – szepnął Harold, niemal muskając swoimi wargami moje ucho.

Zadrżałam, czując jak milion pajączków pełza po mojej skórze.

- Cześć – szepnęłam, starając się pozbyć wielkiej guli w gardle.

Zaczęłam strzepywać z blatu niewidzialne okruszki, chcąc jakoś ukryć zdenerwowanie jego obecnością. Stał na tyle blisko, że doskonale udało mi się wyczuć jego perfumy – męskie, kuszące, ale też nie za mocne.

Rozdźwięczał radosny dzwoneczek, ogłaszający, że przyszedł klient.

A tym klientem okazała się Felicja. Podła Felicja, która była moim wrogiem. Której nie powinno tutaj być.

Natychmiastowo zadrżałam z nerwów, czując oblewające mnie zewsząd siódme poty.

Dlaczego ona?

Jakby tego było mało czujny wzrok Harry’ego kontrolował mój każdy – nawet najdrobniejszy – ruch.

Jej blond włosy jak zwykle były perfekcyjnie wyprostowane i ułożone. Twarz pokryta pudrem, długie rzęsy i te białe zęby. Dzisiaj nawet zdecydowała się na czerwoną szminkę.

No i ten strój… Krótka spódniczka (pewnie jak się schylała to każdy mógł podziwiać jej majtki… o ile w ogóle je zechciała jeszcze nosić) i bluzeczka na ramiączkach (tak, obcisła). Wspomniałam o wypchanym biustonoszu? Nie? No to już wiecie.

Zerknęłam na lokowanego, bo a) chciałam sprawdzić czy podobnie jak wszyscy inni chłopacy będzie się ślinił, nie mogąc spuścić z niej wzroki, b) bo chciałam uniknąć jej wścibskiego niemal wyśmiewającego się ze mnie wzroku.

O dziwo, Harry nie zainteresował się nową klientką. Patrzył na mnie, a na jego wargach czaił się pogodny uśmiech. Jego wzrok był ciepły i zachęcał mnie, niemal mówił: Dasz sobie radę. Ignoruj ją.

Poczułam przypływ odwagi i nagle ciężar, który ciążył mi na barkach spadł. Zniknął bez śladu.

Wysiliłam się na pogodny uśmiech i zwróciłam twarz w stronę mojego największego wroga.

- Och, Vanesso – udawała zaskoczoną, mrugając tymi swoimi długimi rzęsami. – Ty? Tutaj?

- Tak, ja. – odpowiedziałam nieco cicho, modląc się w duchu by mnie usłyszała. – Co podać? Rogaliki? Bułeczki?

Zaśmiała się szyderczo, opierając o blat (tak, wypięła tyłek).

- A co proponujesz? - zakręciła sobie pojedynczy kosmyk włosów na palec. – Może… pączka?

- Pączka? – wybełkotałam. – Z cukrem pudrem?

- Jasne, mój ty… pączusiu.

- Nie nazywaj mnie tak. – poprosiłam, czując oblewające mnie zewsząd ciepło. ‘’Nie upokorz mnie. Błagam. Weź tego cholernego pączka i nie rób tego. Nie tutaj. Proszę’’. Czułam jak serce wali mi z szybką prędkością. Chciałabym to wszystko zatrzymać, ale nie byłam w stanie.

Czas mijał, a ja połknąwszy wielką gulę w gardle, zapakowałam pączka do torebki i podałam go Felicji.

- Ile płacę? – zapytała, przenosząc zainteresowany wzrok na Harry’ego, który właśnie stukał w klawiaturę na kasie. – No chyba że zaoszczędzisz mi tego jednego pączusia i no wiesz… darmocha.

- Ani mi się śni. – odparłam natychmiast, zauważając jak zielone oczy obserwują mnie. Czułam się przez to jeszcze gorzej. – Musisz za to zapłacić, Felicjo. Jak każdy inny klient.

- No weź, przyjaciółeczko! – krzyknęła tamta rozbawiona, niespodziewanie łapiąc chłopaka dłoń. – A ty? Powiedz jej że przyjaciółce powinno się dać pierwszą wizytę w jej nowej pracy za darmo.

- Nie jesteś jej przyjaciółką – odparł spokojnie w odpowiedzi, wyplątując swoją dłoń z jej silnego uścisku. – Płacisz dwa dolary.

W tej samej chwili zadźwięczał dzwonek ogłaszający przybycie nowego klienta.

- Fel? – spytała przyjaciółka mojego największego wroga, Caroline. Odgarnęła sobie z twarzy włosy i ściągnęła okulary. – Co tak długo?

- Wybacz. – szepnęła tamta, posyłając jej ‘’przepraszający’’ uśmiech. – Spotkałam naszą przyjaciółeczkę.

Caroline znieruchomiała, otwierając szerzej buzię.

- Przyja…

- Tak, naszą przyjaciółeczkę. – niemal do niej warknęła. Pewnie doskonale wiedziała że jakże ‘’mądra’’ Car wypala zaraz że się nie przyjaźnimy.

Ogarnął mnie lęk. Nie chodziło o to że te puste lalunie będą mnie teraz upokarzać na całego… Chodziło o to, że czułam się w tej chwili całkowicie bezbronna. Jeszcze Harry obok… Zagubiona, niemal tonąca w rozpaczy, potrzebowałam pomocy. Natychmiastowej.

- Ile mówiłeś, przystojniaczku? – uwagę z powrotem przewrócono na lokowanego, który niewzruszony patrzył na nią zimnym wzrokiem.

- Dwa dolary.

- Aż tyle? – zakryła dłonią usta, udając zaskoczenie.

Wzniosłam oczy do nieba, cierpiąc w duszy nad jej grą aktorską.

W międzyczasie Caroline podeszła do lady i zrzuciła pudełeczko z napiwkami dla pracowników. Szkło rozbiło się z hukiem, a monety poleciały we wszystkie strony.

To był dopiero początek katastrof.

Felicja zaśmiała się szyderczo, a następnie wyrwała mi z dłoni pączka zapakowanego w papier i rzuciła nim o ścianę. Wyciągnęła tace z babeczkami, które układałam z dobre dwadzieścia minuty i po prostu rzuciła je na ziemię, a potem przydeptała.

Harry złapał Caroline za dłoń, ściskając mocno.

- Co wy wyrabiacie, do cholery?

Nie odpowiedziała tylko zaśmiała się podle, niemal zginając się w pół.

Rzucił mi badawcze spojrzenie, ale szybko uciekłam wzrokiem.

Na sam koniec Fel podeszła do mnie i trzymając jedno ciasto z lukrem w dłoni, warknęła ostrym tonem:

- To za to co zrobiłaś mi pod koniec szkoły, fajtłapo.

I nim się obejrzałam wysmarowała mi twarz ciastem, a przynajmniej chciała. Udało jej się tylko policzek, ponieważ lokowany złapał ją za ramiona i popchnął do tyłu.

- Obydwie się stąd wynoście. W. Tej. Chwili. – powiedział na tyle zimno i groźnym głosem, że włoski stanęły mi dęba i sama się przeraziłam.

Obie piszcząc (a może to był chichot?) wybiegły.

Zapadła niezręczna cisza.

Harry spojrzał w moją stronę, a na jego twarzy nie było wymalowanych żadnych uczuć.

Powstrzymałam łzy, i wytarłam fartuszkiem ciasto z policzka.

Zalała mnie fala ogromnej rozpaczy.