Od autorki: Witam was wszystkich bardzo serdecznie! :) Po dość długiej przerwie w końcu powróciłam. Rozdział nie wyszedł mi zbyt dobrze. Wypadłam z wprawy... Mam nadzieję jednak że szybko to naprawię! :) Ściskam was wszystkich mocno!

Vicky. xxx

                                   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Otworzyłam półprzytomnie powieki. Wyczułam, że leżę na czymś miękkim. Podciągnęłam kołdrę na głowę.  Pachniała proszkiem do prania.

Wtedy sobie uzmysłowiłam, że coś nie gra. Moja mama nigdy nie prała mojej pościeli w takim proszku. Moje łóżko nie było aż tak wygodne.

Usiadłam raptownie, rozglądając się.

Znajdowałam się w wielkiej sypialni z wyjściem na taras, telewizorem na ścianie, szafą, podłogą pokrytą jasnym dywanem. Pokój był elegancki i niezwykle piękny.

I to nie był mój pokój.

Zagryzłam w zamyśleniu wargę, próbując zebrać myśli w głowie. Uporządkować sobie cały ten wir.

Było pewne że już spokojnie nie powrócę do krainy snów.

- Dzień dobry. – do moich uszu dobiegł zmysłowy, zachrypnięty głos Harry’ego, który stanął w drzwiach w samych bokserkach.

Odwróciłam raptownie wzrok, czując jak na moje policzki wpływa czerwień. Paląca i mocna czerwień.

Usłyszałam jak się zaśmiał w odpowiedzi na moje zachowanie, a następnie przysiadł na skraju łóżka.

- Jak się czujesz, Van?

Troskliwie na mnie spojrzał, a na jego wargi wpłynął lekki uśmiech. Chrząknęłam nieznacznie i zaczęłam mierzwić kołdrę, czując, że muszę czymś zająć dłonie.

- Chyba dobrze. – odpowiedziałam, nie do końca pewna jak się mam czuć. Owszem, pamiętałam co zaszło ostatniej nocy.

Ciarki przeszły po mojej skórze. Prawda była taka, że wciąż się bałam. I wciąż nie miałam pojęcia co jest grane.

Pragnęłam wrócić do domu i sądziłam, że jedyną osobą, którą mogę o to poprosić i która mi pomoże, będzie Harry.

Okazało się jednak, że on nie zamierzał mnie tak szybko odwieźć do domu. W tym wszystkim był jakiś sens, ale problem tkwił w tym, że był zrozumiały dla innych, a nie dla mnie.

Spojrzałam na lokowanego, uważnie lustrując jego twarz. Zamyślony wpatrywał się w swoje dłonie.

- Kto ci to wczoraj zrobił? – spytałam szeptem, wskazując palcem zabandażowane ramię chłopaka. Doskonale pamiętałam jak wczoraj ujrzałam sączącą się z rany krew.

- Nikt – natychmiast odpowiedział, wyraźnie zmieszany i zdenerwowany pytaniem. Wstał. – Tam jest łazienka – wskazał palcem drzwi z jasnego drewna, na wprost łóżka. – Są świeże ręczniki, mydło, szampon i ubrania. Czuj się jak w domu.

Na wzmiankę o domu, zacisnęłam pięści.

- Co ja tu robię? – wysiliłam się na odwagę i zapytałam. – Dlaczego trzymacie mnie w uwięzi, nie chcecie mi wyjaśnić czegokolwiek?

W gardle stanęła mi wielka gula, zwiastująca, że nic już więcej nie powiem. W oczach stanęły łzy. Wyczekująco wpatrywałam się w zielonookiego chłopaka, który przystanął w progu drzwi.

Otworzył usta, ale nie wydobyło się z nich żadne słowo. Milczał jak zaklęty.

A ja naiwnie czekałam na odpowiedź, ale coraz bardziej zdawałam sobie sprawę, że jej nie dostanę.

Wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi.

Czując, że nie wytrzymam tej chwili napięcia, wybuchłam płaczem. Odepchnęłam kołdrę na bok i podeszłam na drżących nogach do łazienki.

Gustowna, obłożona jasnymi kafelkami łazienka, tylko podsyciła moje mdłości. Czym prędzej podbiegłam do ubikacji.

Oddychałam ciężko, próbując uspokoić szalejący oddech. Podciągnęłam nogi pod brodę i zaczęłam się lekko kołysać.

W głowie lekko mi się kręciło i trudno było mi złapać oddech. Minęło kilka minut zanim w miarę doszłam do siebie.

Podczołgałam się na kolanach do wanny i puściłam zimną wodą którą obmyłam twarz.

Wspomnienia nawiedziły mnie z szybką prędkością. Pierwsze spotkanie z Harry’m w piekarni, to gdy mnie uratował, to gdy próbował mnie udusić i zagroził, mówiąc bym nie spotykała się z Josh’em, to gdy wtedy stracił panowanie nad sobą i rozpłakał się, gdy mnie porwał… I nasz pierwszy pocałunek.

Gęsia skórka ogarnęła moje ciało. Policzki zaróżowiły się.

To uczucie do Harry’ego, które żywiłam, powróciło. Jedyne chęci na jakie było mnie stać to takie by nic mu się nie stało; by go chronić.

Zapragnęłam by pocałował mnie jeszcze raz i obiecał, że się mną zaopiekuje.

To wszystko nie trzymało się sensu. Byłam przerażona.

~*~

- Josh! – syknął cicho, przyciskając telefon do ucha. Mroził lodowatym wzrokiem obraz wiszący nad stołem kuchennym, który przedstawiał wesołą, szczęśliwą rodzinę.

On, mama, tato i siostra.

Na samą myśl o nich, odwrócił się, nabierając do płuc powietrza.

- Spotkamy się wieczorem – rzucił zanim wcisnął czerwoną słuchawkę. Wsunął telefon do kieszeni.

Musiał uzbroić się w cierpliwość. Wiedział, że prędzej czy później Van i tak będzie jego. Owinie ją sobie wokół palca, a potem cały plan działania pójdzie gładko.

Coś jednak wewnątrz krzyczało że musi przestać, że nie może wykonać tego zadania. Chciał zignorować ten piskliwy głosik ale zdawał sobie sprawę, że on ma rację. Kochał ją i chciał dla niej jak najlepiej. Jednak ku pamięci zmarłym rodzicom musiał to zrobić. Chociaż skutki tego wszystkiego mogły być skomplikowane i ponieść za sobą nieodwracalne konsekwencje, musiał to zrobić.

Nie potrafił przyznać przed samym sobą, że… bał się.

~*~

Przysiadłam przy stole, uśmiechając się szeroko w stronę mojego ośmioletniego brata, który zgodnie z rytuałem porannym zajadał się właśnie płatkami, przeglądając komiks. Mama nuciła piosenkę, ścierając niewidzialne okruszki z blatu, który już po prostu lśnił czystością. Tato zajadając wyśmienite kanapki przeglądał poranną gazetę. Dookoła panował gwar, unosił się zapach spalonych naleśników, ale było mimo wszystko przyjemnie i ciepło.

Kiedy zaczęłam smarować naleśnika nutellą, rozległ się dzwonek do drzwi, który sprawił, że nagle nastąpiła niewyobrażalnie wielka cisza.

Mama rzuciła w moją stronę zaskoczenie spojrzenie, ponieważ nigdy tak rano nie miewaliśmy gości. Ściągnęła pospiesznie swój jasny fartuszek i powiesiwszy go na krześle, ruszyła otworzyć drzwi.

Mój brat nachylił się w moją stronę i szepnął:

- To pewnie twój chłopak.

Na jego wargi wpłynął łobuzerski uśmiech.

- Nie mam chłopaka. – odwarknęłam zimno, wkładając do ust kawałek naleśnika z czekoladową polewą.

- Vanesso! To do Ciebie! – krzyknęła nagle mama, sprawiwszy jednocześnie, że kęs stanął mi w gardle.

Do mnie?

Przerażona popatrzyłam na mojego brata, który szczerzył się jak mysz do sera, i popędziłam do drzwi.

Chłopak o burzy loków, które miał poczochrane jakby nie miał pojęcia czym jest grzebień, i niesamowicie zielonych oczach, stał w progu. Miał bladą cerę oraz zniewalające dołeczki w policzkach.

Harry.

Nie miałam pojęcia co tu robi, ale sama jego obecność sprawiła, że serce zaczęło dudnić mi w piersi.

- Cześć – mruknął swoim ochrypłym głosem, posyłając w moją stronę jeden z najpiękniejszych uśmiechów.

- Hej – bąknęłam, zarumieniona. – Co tu robisz?

Oparłam się o drzwi, wpatrując w jego oczy.

Wyciągnął kciuk w moją stronę i przejechał mi nim po wargach.

- Czekolada – wyjaśnił lekko speszony jak ja, oblizując jednocześnie kciuk.

Moje policzki paliły gorącem. Zdenerwowana zaczęłam bawić się nitką od bluzki.

- Przyszedłem… - zaczął lokowany chłopak, ale urwał. Jego zielone tęczówki przeszywały mnie na wylot. Ten chłopak sprawiał, że z każdą kolejną sekundą traciłam kontrolę nad samą sobą. Serce waliło mi w piersi coraz szybciej przypominając niemal koliber.

- Po co? – szepnęłam bardzo cicho, głos załamał mi się, lekko drżał.

Można było wyczuć malujące się napięcie między nami na kilometr.

- Musiałem cię zobaczyć – powiedział.

Nasze spojrzenia spotkały się, a ja poczułam się lekka niczym piórko. Ledwo trzymałam się na nogach.

Nagle coś buchnęło głośno. Obydwoje raptownie odwróciliśmy głowy w stronę dźwięku hałasu. Dochodził z pobliskiego lasu.

- Nadchodzą – szepnął lokowany co nie uszło mojej uwadze. Było widać zmianę w jego zachowaniu; przybrał bojową pozę, niemal gotowy do ataku. W jego oczach jarzyły się iskierki złości. – Idź się ukryj, Van.

Nie miałam pojęcia o co mu chodzi. Wiedziałam, że nie robi sobie żartów, bo nie był takim typem człowieka. Jednakże coś mi nie pasowało. Nagle się coś zmieniło. Byłam gdzieś w środku zła, że to napięcie pełne emocji zniknęło… przez nie wiadomo co.

- Co się dzieje? – mój głos ociekał trochę jadem, nutką irytacji.

- Van, idź.

- Słucham? – zaskoczona zamrugałam gwałtownie. Jego oschły głos brzmiał wyjątkowo przerażająco.

- Powiedziałem coś.

- Ja też. – odwarknęłam.

Kilka sekund później zostałam mocno szarpnięta za rękę. Harry pociągnął mnie na dół po schodkach z ganku, i przycisnął do ściany.

Nasze oddechy mieszały się, tworząc słodką woń.

- Muszę cię chronić – wymruczał. Nim się zdążyłam wyrwać, jego wargi musnęły namiętnie moją szyję.

Gorący ślad parzył przez dobre dwie minuty.

Nagła suchość w gardle pozbawiała mnie resztek rozumu.

- Idź.

- Nie. – zaprotestowałam, lecz mój głos był osłabiony, pozbawiony czegoś takiego jak nutka protestu czy złości.

Właśnie w tej samej chwili dobiegł mnie krzyk mojej mamy. Krzyk przerażenia.

Wyrwawszy się z objęć lokowanego, ruszyłam pędem.

To co zastałam w kuchni na zawsze wyryło mi się w pamięci.

Mój braciszek leżący w kałuży krwi…

Był martwy.

~*~

- Van!

Pospiesznie usiadłam, nabierając do płuc powietrza. Byłam zlana potem i jednocześnie strachem. Dziwne uczucie wżerało mi się w żołądku, pozbawiając choć resztek spokoju.

Harry siedział naprzeciwko, uważnie i z niepokojem mi się przyglądając.

- Miałaś koszmar. – rzucił, wstając. Podszedł do umywalki i namoczył ręczniczek zimną wodą. – Połóż na karku.

Pospiesznie wykonałam jego polecenie, dokładnie układając mokry okład na karku. Przymknęłam powieki.

Serce wciąż waliło mi w piersi. Przypomniałam sobie o wargach lokowanego na mojej szyi.

Spłonęłam żarem.

- Van. – szepnął.

Nie otworzyłam powiek. Chyba lekko się trzęsłam.

Czułam się tak jakbym balansowała między jawą a snem.

- Muszę ci coś powiedzieć.

Otworzyłam oczy i natychmiast spojrzałam na chłopaka. Jego głos brzmiał bardzo poważnie i smutno.

Przysunęłam kolana do piersi, cicho wzdychając.

- Mów – odparłam cichutko.

- Bardzo mi przykro, Van… Sądzę, że powinnaś o tym wiedzieć… Van… stało się coś strasznego…

Niepewnie przełknęłam ślinę. Strach pożerał mnie żywcem.

- Van, twój brat…