5

CZYTASZ?! ŁADNIE PROSZĘ ZOSTAW OPINIĘ W KOMENTARZU!

Od autorki: Witam. Przyznam, że jest ciężko. Szkoła zajmuje mi połowę, a nawet więcej wolnego czasu. Mam już po prostu dosyć, ale przecież nic na to nie poradzę. Trzeba się wziąć w garść i walczyć o dobre oceny, bo nim się obejrzymy będzie już czerwiec i koniec roku szkolnego. Ugh, wakacje to jedyne czego teraz potrzebuję. Ale do rzeczy: napisałam 5, ale kompletnie nie jestem z niej zadowolona. Wyszło nic. Ale cóż poradzę? Napisałam to i wkleję. O ile w ogóle ktokolwiek to jeszcze przeczyta. :) Najwyżej blog zostanie usunięty, bo bądź co bądź ale wklejanie tu czegokolwiek dla samego siebie jest po prostu bezsensu. Dla siebie to ja piszę w Wordzie. Tutaj to jest już tylko dla was. Więc powtarzam: jeżeli czytasz to błagam o opinię, bo jest dla mnie wszystkim! Dosłownie! A teraz zostawiam was samych z piąteczką i gdzieś w głębi liczę, że nie jest tak źle. :) Swoją drogą: wyszło niezłe masło maślane, ale trudno! :) Kocham was!

Vicky. Xxx

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jedna latarnia zgasła, pogrążając skrawek chodnika w mroku. Naciągnęłam rękawy swetra, zerkając na chłopaka, który paradował w krótkim rękawku.

- Nie chciałem przychodzić tak późno. – powiedział, przerywając krępującą ciszę.

Wciąż zastanawiałam się czy dobrze postąpiłam, schodząc na dół. W dodatku oczy wciąż miałam spuchnięte od płaczu i to z pewnością nie uszło uwadze Harry’emu. Jednak… nie przejmowałam się tym. Nie liczyłam się z tym jak teraz przy nim wyglądam.

- Jednak przyszedłeś. – zauważyłam.

Pokiwał głową, sprawiając, że jego bujne loki zaczęły się bujać.

- Muszę z Tobą porozmawiać, Van.

Nagle się zatrzymał, a ja uczyniłam to samo. Jego wzrok spotkał się z moim. Całe ciało przeszedł dreszcz.

Czy dobrze postąpiłam wychodząc do niego? Zgadzając się na spacer i rozmowę? Przecież potraktował mnie dzisiaj jak powietrze.

Dlaczego właśnie tak się zachowywałam?

Przełknęłam ślinę, czując ogarniający mnie zewsząd strach.

- Bo widzisz… - zaczął. – wybacz za moje dzisiejsze zachowanie.

- W porządku. – odszepnęłam w odpowiedzi, doskonale zdając sobie sprawę, że tak naprawdę nie jest w porządku. Było gorzej niż myślałam. Kiedy stałam tutaj tak przed nim, czułam rosnący we mnie niepokój. I nie tylko niepokój. To było coś jeszcze… dotąd nieznane mi uczucie, które sprawiało, że miałam ochotę po prostu uciec. – Każdy ma prawo mieć zły dzień.

- Nie zadawaj się z nim. – po prostu powiedział zimnym głosem, od którego niemal dostałam gęsiej skórki.

Uniosłam trochę głowę, by spojrzeć w jego zielone tęczówki w których tymczasowo malowało się ostrzeżenie.

O co mu chodziło? Dlaczego wtrącał się w nie swoje sprawy?

- To moja sprawa z kim się zadaję. – odparłam odważnie, przetrzymując jego wzrok ze swoim. Toczyłam zewnętrzną walkę. Czułam, że opadam z sił. Ale… dlaczego?

I wtedy zupełnie niespodziewanie złapał mnie za ramię i przycisnął do ściany pobliskiego budynku. Przygwoździł moje ciało swoim, zaciskając dłonie na mojej szyi.

Z każdą kolejną sekundą traciłam tchu.

- Wiem co się dzieje. Wiem dosłownie wszystko, Van. I masz słuchać mnie uważnie: nie zbliżaj się do niego więcej! – wyszeptał mi do ucha, łaskocząc swoim oddechem.

Jęknęłam, a wtedy on puścił moją szyję. Upadłam na beton i zaczęłam kaszleć, raptownie wdychając powietrze do płuc.

Otarłam słone łzy z policzków i zerknęłam w stronę loczka.

- Nie miałem wyjścia. – sapnął, zaciskając pięści.

W jego wyglądzie nagle wszystko się zmieniło: przybrał surowszą minę i pozycję. Wyglądał niemal jak dzikie zwierzę polujące na swoją ofiarę.

Przerażona, odsunęłam się do tyłu, zdawszy sobie sprawę, że to ja jestem tą ofiarą.

- Ja…

Minęły zaledwie trzy sekundy, a ‘’dzikie zwierzę’’ po prostu zniknęło. Zobaczyłam dawnego Harry’ego, w którego oczach lśniły… łzy.

Opadł na ziemię, tuż obok mnie. Trząsł się jak galareta. Posłał mi pełne bólu i cierpienia spojrzenie.

- Nigdy nie miałem cię zranić. – wymruczał zanim… stracił całkowity kontakt z ziemią.

~*~

Nigdy wcześniej nie doznał tylu uczuć na raz. Bycie człowiekiem wciąż go zaskakiwało. Zdawał sobie sprawę, że w końcu może tego nie znieść. Że to coś co w sobie krył, w końcu wypełznie nie zewnątrz, ujrzawszy światło dzienne.

Nie chciał tego. Nawet we snach. Niemal modlił się by to nigdy nie miało miejsca. Jednak to wszystko poszło na marne.

Ponieważ… dał zawładnąć swoim ciałem temu potworowi. Pozwolił żeby otumanił jego umysł, sprawiając, że będzie myślał o rzeczach o jakich nigdy nie myślał.

Że stanie się potworem, którym nigdy nie chciał być.

Półprzytomnie zamrugał powiekami. Otaczała go błoga cisza i było mu bardzo ciepło.

- Harry?

Usłyszał jej głos i natychmiast wstrzymał powietrze.

To wszystko zdarzyło się przy niej. Ogarnął go wstyd i złość naraz.

Rozejrzał się niepewnie.

Leżał na łóżku, w przytulnym fioletowym pokoju.

To jej pokój.

- Co ja tu robię? – zapytał, zdawszy sobie sprawę w jak głupiej sytuacji znaleźli się oboje.

- Nie mogłam pozwolić ci leżeć na tym zimnym betonie, zdanym na postawę losu. – odpowiedziała mu spokojnym głosem, posyłając niepewne spojrzenie.

Pomimo tego iż ujrzała jego twarz potwora – uratowała go.

- Dziękuję. – zdumiony powiedział i złapał jej dłoń. Splątali swoje palce, patrząc sobie w oczy.

Obydwoje czuli się jak we śnie. Jakby zaraz oboje mieli obudzić się we swoich łóżkach ze świadomością, że ten sen był głupi i jednocześnie piękny.

- Nie ma za co. – wyszeptała swoim głosikiem, a na jej policzki wpłynęły rumieńce.

Miał wrażenie, że się zmieniła. Coś w jej zachowaniu się zmieniło.

Tylko co?

Niepewnie odsunął koc na bok, zrzucając go na podłogę. Wciąż nie spuszczał z niej wzroku. I doskonale widział jak niepewnie zagryzła wargę, gdy puścił jej dłoń.

Wstał i chrząknął.

Czuł się tym wszystkim przytłoczony. Dziwna atmosfera unosiła się nad nimi, wprawiając ich w stan lekkiego oszołomienia.

- Pójdę już. – mruknął, podnosząc wcześniej zrzucony koc i składając go w kwadracik. Następnie rzucił jej niepewnie spojrzenie. – Van…

- Tak? – zamrugała powiekami, chowając dłonie do bluzy, którą miała na sobie. Było jej zimno? To dziwne ponieważ było lato. Jemu samemu było tak gorąco, że najchętniej ściągnąłby tą koszulkę.

Otworzył usta, ale nic nie powiedział. Nie miał pojęcia co powiedzieć żeby choć trochę ostudzić emocje po dzisiejszym wieczorze.

Pokręcił lekko głową, zdawszy sobie sprawę, że zaczyna wariować.

- Śpij dobrze.

I wymknął się oknem, skacząc na dół.

Droga do domu zajęła mu mniej niż piętnaście minut. Od razu rzucił się na łóżko. W jego ciele buzowała złość.

Obwiniał się za to, że dał się ponieść emocjom. Pozbyć się ostatniej cząsteczki jego dawnej osobowości. Zawładnął nim potwór, a on nawet nie próbował się sprzeciwić.

- Gratuluję. – usłyszał sarkastyczny ton.

Wiedział kto to więc nawet nie trudził się by podnieść głowę.

- Zostaw mnie w spokoju, Oliver.

- Widziałem wszystko. – przyznał starzec, nie owijając niczego w bawełnę. Albowiem czas był dla niego niezmiernie ważny.

Nie miał pojęcia przez co przechodzę. Uważał to za ‘’zabawę’’ z poważnymi zasadami. Nigdy nie potrafił zrozumieć tego co czuję.

Harry zacisnął powieki, bo nawiedziły go wspomnienia o rodzicach, których stracił.

- Pakuj się. – usłyszał rozkaz Oliviera. Jego głos ociekał złością. – I idź po Van. Wyjeżdżamy.

- Słucham? – spytał zaskoczony, otwierając szerzej oczy.

- Nie będę pozwalał ci tak brykać. To nie jest byle co. To poważna sprawa dlatego zabieram ciebie i tą pustą dziewczynkę.

- Nie jest pusta. – warknął lokowany.

- Widziałeś jej zmiany? Zauroczyłeś ją. Teraz ciągle o tobie myśli. To cała magia.  Widziała cię podczas gdy ostatnia cząstka tego czym byłeś, uciekła. I teraz… jest cała twoja. Pod twoim urokiem. – słowa Oliviera sprawiały, że chłopak miał ochotę wrzasnąć.

Nie… To niemożliwe.

- Pakuj się – powtórzył lecz tym razem zimniej. – A potem jedziemy po tą dziewuszkę.

~*~

Patrzył na nią. Była pogrążona we śnie, a dłonie lekko jej drżały. Niepewnie usiadł na skraju łóżka i uścisnął jej dłoń.

- Nie chciałem tego dla ciebie, Van. – wymruczał. – Nigdy. Teraz wszystko się zmieni. Będziesz musiała mi to wybaczyć.

Czas mijał, a on pogrążony był w strachu. Wiedział, że za kilka minut gdy nastąpi północ te uczucia miną. Stanie się kimś innym. Człowiekiem. Stuprocentowym. Nie będzie już fajtłapą. Ukończy zadanie, które mu podali.

A Van wkroczy w ten świat. I nie znajdzie już ucieczki.

Dlatego postanowił by ta noc była jej najlepszą. Trzymał jej dłoń, głaskał i słuchał jak cicho mruczy przez sen jego imię. Kiedy się obudzi wszystko jej powie, a następnie wsiądą do samochodu i wyjadą.

Na zawsze.