Od autorki: Cześć wam wszystkim! Dziękuję za komentarze pod tamtym rozdziałem! :') Kocham każdego z was i naprawdę te wasze komentarze tyle dla mnie znaczą, że normalnie szok.... :o Ale mniejsza z tym! Łapcie 6, zostawcie opinię i wyczekujcie 7 (która powinna pojawić się szybko ponieważ wracam na do normalności i poprawnego funkcjonowania! :-) Much love! 

Vicky. xxx

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Z początku wszystko wydawało się inne. Piękniejsze. Pełne niesamowitych kolorów. A potem znów przybierało barwę smutnej, odrażającej czerni.

Musiałam z tym walczyć? Czy może poddać i poczuć jak moje ciało unosi się na tafli wody?

Myśli krążą wciąż wokół jednej osoby.

Jakby to była miłość, ale to nie miłość.

Bo nie mogę go kochać.

Westchnęłam, wsuwając na nos okulary przeciwsłoneczne. Nie chciałam by ujrzał moje łzy. By widział w moich oczach prawdziwe cierpienie i w pewnym sensie: pułapkę.

Bo właśnie tak się czułam. Jakbym znalazła się w pułapce. W środku burzy prawdziwych uczuć. Prawdziwej miłości.

Czas płynął, a ja za wszelką cenę chciałabym go złapać i zatrzymać. By dał mi dosłownie minutę na przemyślenie tego wszystkiego.

Wprawdzie nie miałam pojęcia co tak naprawdę się działo. Co zaczęło się rujnować i komplikować.

Siedziałam w samochodzie, na tyłach, z otwartym oknem. Mocny wiatr rozwiewał mi włosy na wszystkie strony i ochładzał.

Dzień był upalny i słoneczny. Był też totalnie do bani.

Westchnęłam cicho, czując jak serce tłucze mi w piersi zalane bólem i rozpaczą. Pragnęłam zamknąć powieki i obudzić się we własnym łóżku. Pragnęłam by to co teraz się działo było zwykłym koszmarem.

- Vanesso? – dobiegł mnie zachrypnięty głos Harry’ego. Na moim ciele od razu pojawiła się gęsia skórka. Wstrzymałam oddech, czując nagłą zmianę w swoim zachowaniu. Zacisnęłam pięści i niepewnie na niego spojrzałam.

Zielone tęczówki już nie były takie jak przedtem. Ich kolor przybrał mocniejszą barwę. Malowało się w nich coś… innego. Nie było troski, radości czy nawet złości.

To było… nic. Obojętność. Uczucie obojętności w jego oczach.

- Wysiadamy. – rzucił polecenie, a ja niczym posłuszny piesek, rozpięłam pasy i wyszłam na zewnątrz.

Oliver zaparkował przed barem ‘’U Joanny’’.

W środku pachniało frytkami i było całkowicie pusto. Klimatyzacja sprawiła, że pomieszczenie było przyjemnie chłodne. Ściany koloru czerwonego zachęcały, a nie odstraszały.

Zajęliśmy miejsce przy oknie i czekaliśmy na kelnerkę, którą okazała się szczupłą blondynką.

Olivier sięgnął po menu.

- Ściągnij okulary, Van. – usłyszałam szept lokowanego chłopaka, który pochylił się w moją stronę.

- Nie mogę. Szczypią mnie oczy. – skłamałam. Niepewnie schowałam dłonie za plecami, chcąc ukryć fakt, że się trzęsą.

- Niekulturalnie siedzieć w okularach – wtrącił starzec, spoglądając na mnie zza menu. Jego wzrok przerażał mnie do szpiku kości.

Przełknęłam głośno ślinę.

- Szczypią mnie oczy – powtórzyłam jak echo, nieco ciszej. Byłam zażenowana faktem, że całą tą dziwną sytuację ma okazję oglądać młoda kelnerka.

- Ech, kobiety – zażartował siwowłosy, ale jego głos ociekał jadem. – Poproszę latte i może… skuszę się na tego sernika.

Blondynka posłusznie zapisała zamówienie, następnie przenosząc wzrok na Harry’ego, który drgnął.

- Co dla ciebie? – jej głos był kuszący i nieco piskliwy.

- Poproszę colę z lodem – odpowiedział, nie uraczając ją wzrokiem.

- Vanesso. – starzec skinął na mnie, dając mi do zrozumienia, że teraz kolej na mnie.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że mam niezłą suszę w gardle. Potrzebowałam picia.

- Wodę z cytryną.

Kelnerka zapisała nasze zamówienia i ruszyła do lady. Zostaliśmy sami, a mnie znowu ogarnęło to dziwne uczucie – jakby strach pomieszany ze spokojem. Jakbym bała się, ale wiedziała, że mimo wszystko będzie w porządku.

Zacisnęłam powieki, chcąc jakoś walczyć ze łzami. Miałam dosyć. Czułam się jak marionetka. I nie do końca zdawałam sobie sprawę co tutaj robię.

Kiedy dostaliśmy już zamówienia, cisza i napięcie malujące się nad nami zwiększyło się. Chciałam uciec, ale nie mogłam.

Upiłam spory łyk wody, wreszcie odczuwając pewną ulgę. Zimny napój przyniósł ulgę mojemu zaschniętemu z wrażeń i upału gardle.

W tym samym czasie Harry odgarnął mi z twarzy niesforne kosmyki włosów. Po moim ciele przeszedł elektryzujący prąd, a coś we mnie zaczęło krzyczeć: WIĘCEJ! WIĘCEJ!

Twarz zapłonęła mi z nadmiaru emocji. Przez dosłowną chwilę czułam, że płonę.

Zerknęłam na niego.

Jego delikatne palce muskały mój policzek, sprawiając, że dostawałam szału.

Jego zielone tęczówki lekko zabłysnęły. Jakby Harry którego poznałam – powrócił.

Ale potem znów odgrodził się tarczą obojętności, oplątując dłonie wokół szklanki z colą.

Chrząknęłam, spuszczając głowę.

Czułam na sobie surowy wzrok Oliviera. Dlaczego miałam poczucie jakbym została przyłapana na czymś nieprzyzwoitym?

Za oknem przeleciało kilka gołębi, w które wbiłam zamyślony wzrok.

Oliver zajadał się sernikiem, a Harry pił colę.

Tylko ja siedziałam nieruchomo, bojąc się wykonać jakikolwiek ruch.

Nie wiedziałam co tu robię, ale z każdą kolejną sekundą zdawałam sobie sprawę, że nie jestem bezpieczna.

~*~

Półprzytomnie otworzyłam powieki.

Pokój w którym się znajdowałam był naprawdę mały. Zmieściło się tu zaledwie łóżko (na którym teraz leżałam niczym umarlak) i kompletnie puste biurko z krzesłem na którym ujrzałam parę skarpetek, dresy i jakąś koszulkę.

Zmarszczyłam nos, ponieważ moje nozdrza uderzył nieprzyjemny zapach.

Gdzie byłam?

Schowałam twarz w dłoniach, skupiając się na elementach, które powinnam złożyć w całość.

Po wypiciu napojów wyszliśmy z baru i wróciliśmy do auta. Zasnęłam na tylnym siedzeniu, zalana łzami.

Zadrżałam – nie wiem czy ze strachu czy z zimna.

Za oknem szalała wichura (warto wspomnieć że owe okno było małych wielkości i zasztyletowane kratami).

Byłam w więzieniu?

Czy to mój koniec?

Nagle okropna myśl wdarła się do mojej głowy. Co jeżeli Harry jest na zewnątrz? Co jeżeli coś mu się stanie na tej wichurze?

Serce zatłukło mi w piersi. Zacisnęłam pięści, niemal przebijając skórę do krwi.

W brzuchu burczało mi z głodu, a wargi były wyjątkowo suche.

Ponownie zadrżałam i wtedy dotarła do mnie jedna rzecz: leżałam tu w samej bieliźnie.

Skrzywiłam się.

Oliver mnie dotykał czy Harry?

Otarłam łzę płynącą po moim policzku.

- Van?

Podskoczyłam, unosząc głowę.

Lokowany chłopak stał w progu drzwi, a hol za nim pogrążony był w przerażającym mroku.

- Wstałaś?

Pokiwałam głową, mając nadzieję, że to zauważy.

Wszedł do środka, zatrzaskując drzwi na klucz.

- Jak się czujesz? – zapytał z troską, usiadłszy na skraju łóżka.

Podwinęłam nogi pod brodę.

- A jak mam się czuć? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

Poczułam jego dłoń, zaciskającą się na mojej.

Ogarnął mnie niewyobrażalnie wielki żar, a wszystko we mnie ponownie zaczęło krzyczeć: Więcej! Więcej!

Pociągnęłam nosem i nim się obejrzałam, znalazłam się w jego ciepłych objęciach.

Mnóstwo pajączków zaczęło pełzać po moim ciele.

Harry przyciągnął mnie bardziej do siebie, głaszcząc po głowie.

- Chciałem cię przeprosić. – wyszeptał w moje włosy. – Teraz w tej chwili wszystko jest inne. Ja jestem inny. Czuję się… koszmarnie. I nagle, siedząc w swoim pokoju, poczułem, że muszę tu być. Z Tobą.

- Dziękuję. – odmruknęłam, choć głos załamał mi się w połowie. Zadrżałam mocniej.

- Chciałbym cię stąd zabrać.

- To zrób to.

- Nie mogę.

Jego głos też powoli się załamywał. Przejęłam się faktem, że zaraz lokowany chłopak może się przy mnie rozpłakać… Nie byłam pewna czy zdołałam przeżyć ten widok.

Mocniej się w niego wtuliłam, a gdy nastała cisza udało mi się usłyszeć szybkie bicie jego serca.

- Więc po prostu bądź. Tutaj. Ze mną.

- Obiecuję, że nigdy cię nie zostawię. – złożył mi jedną z najpiękniejszych obietnic.

Zacisnęłam powieki, bojąc się, że zaraz jezioro łez wypłynie z moich oczu.

Uniosłam głowę.

Nasze spojrzenia się spotkały.

Ujrzawszy zielone tęczówki, w których malowało się tyle troski i smutku, moje serce zalało się bólem.

Pogłaskałam go delikatnie po policzku, obawiając się, że nawet mój najdrobniejszy dotyk może go zranić.

- Jutro wszystko się zmieni, Van. – powiedział. – Dlatego… muszę…

- Co?

Zadrżałam gdy jego twarz pochyliła się i znalazła się raptem kilka centymetrów od mojej.

Jego oddech załaskotał moją twarz.

I w tej oto sekundzie stało się coś pięknego i niewyobrażalnie niemożliwego.

Jego wargi musnęły moje.

Dwie sekundy.

Serce dudniło mi w piersi, a wargi idealnie współpracowały z jego.

Trzy sekundy.

Wsunął mi swoje dłonie we włosy, odgarniając je tym samym do tyłu.

Cztery sekundy.

Jedną dłoń położyłam w miejscu gdzie biło jego serce, a drugą oplotłam jego szyję.

Pięć sekund.

Pocałunek zmienił się w bardziej namiętny i słodszy.

Sześć sekund.

Oderwał się ode mnie i oparł swoje czoło o moje.

Nasze oddechy mieszały się, tworząc słodką mieszankę.

To zwykły sen?

Czy poplątana rzeczywistość z którą dane było mi się zmierzyć?